Het was de mantra van mijn oudste zoon. In groep 3 was hij er van overtuigd dat hij groep 8 nooit zou halen. Ik dacht dat de wortels van deze overtuiging te maken hadden met zijn geboorte. Het was een zware bevalling en regelmatig heb ik gedacht: “ik kan het niet”. Ik vermoedde dat hij deze gedachte had overgenomen en samen hebben we hier aan gewerkt, met verhalen, visualisaties, klei, tekenen e.d. Dat hielp een klein beetje, maar het had niet het effect waar ik op hoopte.
Een paar jaar later kwamen we er achter dat het niet alleen mijn gedachte was. Hij zat tijdens de bevalling vast met zijn schouder en ervaarde daardoor zelf ook dat hij het niet zelf kon. Uiteindelijk is hij geboren met behulp van de vacuümpomp. Ook hier hebben we weer samen aan gewerkt. Weer ging het een klein stapje vooruit. Maar de mantra “ik kan het niet” bleef toch diep in zijn systeem zitten.
Toen bereikte hij toch groep 8 met een mengeling van opluchting én trots. Zó trots dat de overgang naar de brugklas voor zijn doen relatief makkelijk ging (kinderen die hulp nodig hebben van buitenaf tijdens de geboorte hebben vaak moeite met overgangen). Maar de spanningen kwamen na een paar weken terug. Vooral met het maken van huiswerk merkte ik dat hij weer flink last had van zijn overtuiging “ik kan het niet”. Het blokkeerde hem dan volledig.
Op een avond was ik mij voor mijn werk aan het verdiepen in de prenatale psychologie. In het boek `The secret life of babies’ van Mia Kalef las ik dat zij regelmatig ziet dat thema’s die bij de bevalling/geboorte spelen, vaak ook al bij de conceptie spelen. En toen ik met mijn gedachten terug ging naar zijn conceptie viel het kwartje! Kippenvel!!
Het was 2006. We wilden al een kleine 3 jaar graag kinderen, maar ik werd maar niet zwanger en de gedachte “zou ik `het’ niet kunnen” begon al aardig te knagen. Ik was mij al aan het verdiepen in medische onderzoeken en mogelijkheden toen ik toch nog spontaan zwanger werd. Maar de overtuiging “ik kan het niet” heeft hij daar tijdens de conceptie dus al meegekregen!
Enthousiast over mijn ontdekking vertelde ik hem dit de volgende dag en terwijl ik het vertelde zag ik ook bij hem het kwartje vallen. Er viel bijna letterlijk een last van zijn (vastzittende?) schouders. Meer was er niet nodig. Vanaf dat moment straalt hij een zelfvertrouwen uit wat hij eerder niet kende! Is die overtuiging nu dan helemaal verdwenen? Nee hoor, dat niet, maar de gedachte blokkeert hem niet meer zo allesoverheersend. Het is nu gewoon een gezonde, zo nu en dan aan zichzelf twijfelende, heerlijke puber die een stuk steviger in zijn schoenen staat!
