Op een dag krijg ik in mijn praktijk een uitzonderlijk verzoek. Een man belt me op met de vraag of ik iets kan doen voor zijn broer, die ik hier Marc zal noemen. Vijf jaar geleden liep Marc ernstig hersenletsel op na een zwaar ongeval en sindsdien is zijn leven drastisch veranderd. Hij kan nauwelijks communiceren, heeft veel zorg nodig, en zijn kwaliteit van leven is sterk verminderd. Marc heeft aangegeven dat hij niet langer op deze manier wil leven, maar hij is bang dat, als hij kiest voor euthanasie, hij in een volgend leven weer met dezelfde uitdagingen wordt geconfronteerd als in dit leven. Zijn broer, die ik hier David zal noemen, vraagt of ik Marc als regressietherapeut kan helpen om nog wat zaken op te lossen, zodat hij in vrede kan gaan.
Wat ik bijzonder vind aan deze situatie, is dat David zelf niet gelooft in reïncarnatie en niets heeft met regressietherapie, maar hij wil alles doen om zijn broer te ondersteunen. Marcs communicatie en mobiliteit zijn erg beperkt door het letsel, dus we besluiten een sessie bij hem thuis te doen waarbij David aanwezig zal zijn om te helpen met de communicatie. David kent zijn broer goed; hij kan hem nog enigszins verstaan en hij kan zijn non-verbale signalen interpreteren. Als Marc niet in staat is de sessie zelf te ondergaan, kunnen we ook een remote-sessie doen: een sessie waarbij David ‘stand-in’ is voor zijn broer. Hoewel dit misschien gek klinkt, werkt het echt. Op dezelfde manier kan een moeder bijvoorbeeld een sessie doen voor haar baby.
Een paar dagen voor de geplande sessie krijg ik bericht dat Marc een ernstige complicatie heeft gehad en nu op de intensive care ligt aan de beademing. De afspraak kan niet doorgaan.
Twee weken later belt David opnieuw. De artsen hebben Marc vlak voor het weekend een keuze gegeven: permanent aan de beademing blijven of de beademing stoppen en hem sederen, wat zou leiden tot zijn overlijden. Hoewel dit voor de artsen een makkelijke keuze lijkt, is het voor Marc bijna onmogelijk om een besluit te nemen. David vraagt daarom of we alsnog dat weekend een sessie kunnen doen, zodat Marc maandag een weloverwogen beslissing kan nemen.
De volgende dag werk ik samen met een collega die ook ervaring heeft in het begeleiden van terminaal zieke patiënten. We kunnen niet fysiek naar de IC, dus we maken via videobellen contact met David, die naast het bed van Marc zit. Marc is niet in staat om te praten, maar hij kan nog wel ja en nee aangeven door respectievelijk één of twee keer in de hand van zijn broer te knijpen. Hierdoor kan David gesloten vragen stellen en controleren of wat we doen voor Marc klopt. Het raakt ons diep om te zien hoe liefdevol en zorgvuldig David met zijn broer communiceert.
Vanwege privacy wil ik hier niet in detail ingaan op wat er tijdens de sessie precies naar voren komt, maar we werken onder andere met de overleden ouders van de broers en met een vorig leven van Marc. David blijkt een natuurtalent. Hij doet de sessie voor zijn broer en voelt heel goed aan wat er naar boven komt en wanneer dit geheeld is. Hij checkt ook regelmatig of wat hij voelt en ervaart bij Marc klopt, die dit bevestigt door in zijn hand te knijpen. We komen ook overleden voorouders tegen die nog niet goed zijn overgegaan; mede door sedatie zijn ze zich nog niet volledig bewust van hun overlijden. Door hen bewust te maken van het stervensproces en het sedatiemiddel energetisch te verwijderen, kunnen zij nu ook verdergaan.
We beloven Marc dat we na zijn overlijden nog een sessie zullen doen om te controleren of er verdere begeleiding nodig is om hem goed te laten overgaan, net zoals we dat met zijn voorouders hebben gedaan. Dit geeft Marc de rust en het vertrouwen dat hij nodig heeft. David vraagt uiteindelijk: "Ben je nu klaar om maandag een keuze te maken?" Marc geeft door middel van een handdruk aan dat hij klaar is.
Op maandagochtend geeft Marc de artsen te kennen dat hij van de beademing af wil en in slaap gebracht wil worden. Hij laat David weten dat hij niet langer bang is. Later die dag overlijdt hij rustig en vredig.
Enkele weken later komt David voor een vervolgafspraak. Zoals beloofd, maken we opnieuw contact met Marc. Tijdens de sessie ontmoet David zijn broer in gedachten in de logeerkamer, waar Marc zou verblijven voor een gepland bezoek dat door zijn overlijden niet kon doorgaan. Marc maakt duidelijk dat het goed met hem gaat. We verwijderen energetisch de effecten van het sedatiemiddel en helen ook energetisch zijn beschadigde lichaam door het ongeval, zodat deze trauma’s niet in een volgend leven hoeven door te werken. Het laatste stukje loslaten van zijn aardse leven zal nog wat tijd nodig hebben, maar dat is niet aan ons. Voordat de sessie eindigt, heeft Marc nog een boodschap voor zijn broer: "Jij hebt een bijzondere gave, gebruik die om anderen te helpen." David verlaat de sessie met nieuwe energie en een gevoel van afsluiting.
Deze ervaring toont aan hoe waardevol regressietherapie kan zijn, zelfs in de terminale fase. Het helpt niet alleen bij het in vrede loslaten van dit leven, maar kan ook voorkomen dat onopgeloste trauma's doorwerken in volgende levens. Dit draagt bij aan een toekomst waarin minder mensen belast zijn door oude trauma's, en dat is van onschatbare waarde.
Comments